Στο φινάλε της Χάιφα, ο Πέδρο Μαρτίνς δεν είχε όρεξη για πολλά λόγια στα αποδυτήρια. Λογικό αν σκεφτεί κανείς τα ανάμεικτα συναισθήματα. Λογικότερο αν συνυπολογίσει πως ο Ολυμπιακός έφτασε δευτερόλεπτα μακριά από μια νίκη που θα ισοδυναμούσε με κάτι παραπάνω από τη μισή πρόκριση στον τρίτο προκριματικό του Champions League.
Όχι, δεν είχε ιδιαίτερα παράπονα ο Πορτογάλος από τους ποδοσφαιριστές του στους βασικούς δείκτες αξιολόγησης. Ούτε από την προσαρμογή τους στις δύσκολες συνθήκες (ακόμη και χθες στο «Ελ. Βενιζέλος» έλεγαν χίλιες φορές ο καύσωνας της Αθήνας). Ούτε από τον τρόπο που ακολούθησαν το σχέδιο (του) για την απόδραση από το λημέρι της Μακάμπι. Ούτε από την προσπάθεια που κατέβαλαν συνολικά.
Λίγο με τη τύχη του λογικά τα είχε –και αν διαφωνείτε (ξανά)ρίξτε μια ματιά στο γκολ του Χαζίζα στο 90’+2΄-. Και περισσότερο με έναν δείκτη της στατιστικής που απαγορεύεται να επαναληφθεί στη ρεβάνς του Καραϊσκάκης. Εκείνον που εξηγεί γιατί οι Ισραηλινοί βρήκαν τελικά τον τρόπο να πιέσουν πολύ ως το φινάλε αναζητώντας την ισοφάριση.
Είναι προνόμιο να προηγείσαι μόλις στο 7΄ σε μια τέτοια έδρα. Και ακόμη μεγαλύτερο αν αυτό το προβάδισμα το διατηρείς ως τα βαθιά νερά της αναμέτρησης καθώς ο άλλος υποχρεωτικά θα πρέπει να πάρει ρίσκα. Και ρίσκα σημαίνει «χώροι» ανοιχτοί και πολλές φορές προϋποθέσεις για ένα δεύτερο γκολ που θα κλείδωνε τη βραδιά και το αποτέλεσμα.
Ο Ολυμπιακός όμως παρότι άντεξε ως το 92΄και είδε την αντίπαλο του, τουλάχιστον ένα ημίχρονο (από το 30΄ως την ανάπαυλα και από το 65΄ως τη λήξη) σκαρφαλωμένη πάνω από τη… σέντρα, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Γιατί; Διότι το ποσοστό του στις επιθετικές πάσες ήταν χαμηλότερο και από την προσδοκία αλλά και από τους μέσους όρους του.
Με το ζόρι 66%, άρα κάθε τρεις πάσες -που θα μπορούσαν να ανοίξουν το επιθετικό transition ή έστω να μεταφέρουν το παιχνίδι μακριά από το δικό του «τρίτο»- μια επιπλέον κατοχή για τους… απέναντι.
Είχε ο πρωταθλητής Ελλάδας μόλις 34% κατοχή, έστω βάση σχεδίου καθώς ιδέα της βραδιάς ήταν μια καλή τοποθέτηση πίσω από τη μπάλα. Δηλαδή κάτι σαν 3 στις 9 κατοχές του ματς. Του προέκυψε και αυτό το πρόβλημα στην ανάπτυξη, «πουλώντας τη μπάλα» αλλά και μη μπορώντας να κάνει τη Μακάμπι να ανησυχήσει. Έριχνε το ποσοστό του σε 2/9 κατοχές με τις κακές επιθετικές του πάσες. Αναπόφευκτα λοιπόν βρέθηκε με 14 τελικές στην εστία του Τόμας Βατσλίκ.
Ανάμεσα τους εκείνη που «αποφάσισε» την ισοπαλία στο 90΄+2΄. Κρίμα σίγουρα, αλλά όχι και άδικο να αναλογιστεί κανείς συνολικά την εικόνα του παιχνιδιού.
Γιατί ήταν το ποσοστό του όμως τόσο χαμηλό στις επιθετικές πάσες; Η απάντηση μοιάζει σύνθετη προκαταβολικά.
Σα να λέμε: Σίγουρα από την επιλογή να είναι ο Μαμαντού Κανέ ο τρίτος κεντρικός χαφ μιας και ο Αφρικανός είναι ένα κλασικό «6άρι» που έχει άλλες ποδοσφαιρικές αρετές σε σχέση με τον συμπατριώτη του Μαντί Καμαρά ή τον Ανδρέα Μπουχαλάκη: Τους δύο που επιστρατεύτηκαν στο δεύτερο ημίχρονο.
Σίγουρα από την ατυχία με τον –σκόρερ- Φίλιπ Ζινκερνάγκελ που ένιωσε μυϊκές ενοχλήσεις και αντικαταστάθηκε υποχρεωτικά στην ανάπαυλα (από τον Αμπουμπακάρ Καμαρά). 
Σίγουρα και από το γεγονός ότι ο Γιαν Εμβιλά αλλά και ο Αγκιμπού Καμάρα έμειναν πιο… χαμηλά από τους μέσους όρους τους. Η αλλαγή του Αγκιμπού μάλιστα στην ανάπαυλα, δεν ήταν υποχρεωτική! Αναγκαία ήταν από το γεγονός ότι δεν μπήκε ποτέ στην «εξίσωση»
Αυτή η… αλυσίδα είναι που φωτογραφίζει και την πρώτη ανάγκη με θέα στην κρίσιμη ρεβάνς του «Καραϊσκάκης». Ο Μαρτίνς που ξέρουμε (με διαπιστευτήρια 4ετίας) δεν θα αλλάξει σχηματισμό. Δύσκολα θα μπει στον πειρασμό για την παρουσία ενός «10αριου» στο αρχικό σχήμα. Μπορεί όμως να αλλάξει τη σύνθεση της μεσαίας γραμμής. Σίγουρα ο Μαντί Καμαρά, ίσως και ο Ανδρέας Μπουχαλάκης. Ίσως και οι δύο μαζί με τον Γιαν Εμβιλά. Ίσως ο Πιέρ Κούντε που παίζει «κάθετα» περισσότερο από όλους, αλλά που δεν έχει ως τώρα τις ευκαιρίες που θα του προσφέρουν τον απαραίτητο ρυθμό.
Ο προπονητής όμως ξέρει σε τι κατάσταση είναι οι ποδοσφαιριστές του. Εκείνος έχει και την ευθύνη των επιλογών.
Το «Καραϊσκάκης» είναι βέβαιο πως θα δώσει άλλον αέρα. Και το δεύτερο επίσημο ματς της χρονιάς έχει το ευεργέτημα πως ήδη προηγήθηκε το πρώτο. Ο Ολυμπιακός όμως έχει δύσκολη δουλειά να κάνει. Επιβεβαιώθηκε από την εικόνα της Χάιφα. Και από έναν αντίπαλο που μπορεί τον Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη να μην μπορεί να βάλει δύσκολα, αλλά που τον Ιούλιο είναι πραγματικός μπελάς
