Ο Γιασίν Μπονό από το βράδυ της Τρίτης κέρδισε μια θέση στην… αθανασία του ποδοσφαίρου για τον Αραβικό κόσμο. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής στην ιστορική πρόκριση του Μαρόκο επί της Ισπανίας. Ο τερματοφύλακας που… ρόκαρε τον κόσμο. Τα έκανε όλα περίφημα στην διαδικασία των πέναλτι. Έπιασε δύο. Τι το ήθελε όμως να πιάσει και στο στόμα του ένα όνομα απαγορευμένο τούτες τις ημέρες για 45 εκατ Αργεντινούς. Δεν, λες «Αριέλ Ορτέγκα» φίλτατε Μπόνο πριν από προημιτελικό Ολλανδίας-Αργεντινής. Και ας έχεις τις καλύτερες προθέσεις. Ρίχνεις αλάτι σε μια πληγή που δεν λέει να κλείσει εδώ και 24 χρόνια. Σα να παίζεις με τον πόνο (τους)…
Και για όσους τυχόν η ημερομηνία γέννησης δεν επιτρέπει τέτοιες αναμνήσεις; Μια απαραίτητη και υποχρεωτική παρένθεση (700 λέξεων). Διότι αν δεν ανήκεις στο «δυναμικό κοινό» 30+ τότε μάλλον είναι απίθανο να ξέρεις τι εστί Αριέλ Ορτέγκα, παρότι ο πρώτος που θέλησε το στέμμα του Ντιέγκο έπαιξε ποδόσφαιρο ως το 2012. Οι συστάσεις λοιπόν, κρίνονται απαραίτητες.
Σταμάτααααααα…
Αν η ζωή ήταν ένα φιλμ δέκα δευτερολέπτων, τότε για τον Αριέλ Ορτέγκα τα πάντα ξεκίνησαν και τελείωσαν εκείνο το ζεστό απόγευμα της 4ης Ιουλίου στην μεγάλη περιοχή του Velodrome της Μασσαλίας, μπροστά από την Virage Nord. Μια «λούπα» που παίζει και ξαναπαίζει 24 χρόνια τώρα στο μυαλό του. Η τιμωρία του Σίσυφου… Ένας τεράστιος βράχος στην στενή ράχη του El Burrito (μικρός γάιδαρος, το χαϊδευτικό του) που πάντα κυλά, ένα βήμα πριν την κορυφή. Και ξανά. Και ξανά.
Μονίμως στο ίδιο τηλεοπτικό κάδρο: Το τσίμπημα της μπάλας προς τα αριστερά που ζάλισε τον Γιαπ Σταμ. Η ξαφνική αλλαγή κατεύθυνσης προς τα δεξιά. Η επαφή με τον «Κύκλωπα» των Ολλανδών. Η αβίαστη πτώση στο χορτάρι. Πέναλτι; Ούτε για αστείο. Τον «τζαρτζάρισε» προβοκατόρικα ο Έντουιν Φαν Ντε Σαάρ για να του το εξηγήσει στη γλώσσα του ποδοσφαίρου. Και ο «170 εκατοστά μπόι, 60 κιλά προβλήματα» όπως έγραψε κάποτε για εκείνον η Clarin… αφήνιασε: Με «κεφαλιά» απάντησε ο αθεόφοβος μπροστά στα μάτια του Μεξικανού διαιτητή Αρτούρο Μπρίτσιο Κάρτερ. Ποιος; Ο 1.70μ στον 1.97μ.
Κάπως έτσι η κίτρινη για θέατρο έγινε αυτομάτως «κόκκινη». Και η στριμωγμένη Ολλανδία που αγωνίζονταν από το 75΄ με 10 παίκτες σε εκείνον τον προημιτελικό του 1998 απέναντι στην Αργεντινή, γεύτηκε φιλί της ζωής στο 87΄ με το σκορ στο 1-1. Ένα λεπτό αργότερα ο αέρινος Ντένις Μπέργκαμπ έβαλε απλά το γκολ της ζωής του. «Κατέβασε» μια 50άρα μπαλιά του Φρανκ Ντε Μπούρ μέσα στην περιοχή της Αργεντινής λες και έπαιζε στον κήπο του σπιτιού του. Άδειασε με μια ντρίμπλα τον Ρομπέρτο Αγιάλα και με το δεξί πυροβόλησε στην απέναντι γωνία του –νυν γυμναστή τερματοφυλάκων της ΑΕΚ- Κάρλος Ρόα. Ξαφνικός… θάνατος.
Η Αργεντινή ήταν καλύτερη. Η Αργεντινή είχε δύο δοκάρια –το πρώτο με τον «αυτόχειρα»-. Η Αργεντινή είχε μια ολόκληρη παράταση μπροστά της για να εκμεταλλευθεί τον «παίκτη παραπάνω». Ο Αριέλ Ορτέγκα όμως στο καλύτερο τουρνουά της ζωής του αποφάσισε να κάνει και στα γήπεδα της Γαλλίας, ότι με συνέπεια έκανε σε ολόκληρη την καριέρα του. Να συναντηθεί με εκείνη τη μια στιγμή της καταστροφής. Το απόγευμα της 4ης Ιουλίου οι Γκαούτσος δεν έχασαν έναν προημιτελικό. Έχασαν ίσως την μεγαλύτερη ευκαιρία της ιστορίας τους στα χρόνια ανάμεσα στον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Λιονέλ Μέσι. Μια καταπληκτική φουρνιά ασφυκτικά γεμάτη σε κάθε θέση: Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Τσόλο Σιμεόνε, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Κλαούντιο Λόπες, Ρομπέρτο Αγιάλα, Ματίας Αλμέιδα (ναι, ο κόουτς της ΑΕΚ). Και φυσικά τον 24άχρονο Αριέλ Ορτέγκα να οργιάζει.
Έκαναν «πλάκα» στους ομίλους με 7-0 γκολ κόντρα σε Κροάτες, Τζαμαϊκανούς και Ιάπωνες -με τον Ορτέγκα να βάζει 2 και να φτιάχνει 3-. Επιβίωσαν στον πρώιμο «τελικό» με την Αγγλία του Ντέβιντ Μπέκαμ και του Μάικλ Όουεν στην διαδικασία των πέναλτι. Και ήθελαν να προκριθούν επί της Ολλανδίας για να φανούν συνεπής στον ημιτελικό με τη Βραζιλία που ήταν και τότε το μεγάλο φαβορί.
Ο Αριέλ Ορτέγκα όμως τα γκρέμισε όλα: «Μετανιώνω κάθε μέρα για εκείνα τα δευτερόλεπτα. Εγώ φταίω. Εγώ ήμουν η αιτία του αποκλεισμού» παραδέχθηκε σχεδόν δακρυσμένος στο τραπέζι της περίφημης τηλεοπτικής εκπομπής Podemos Hablar καμιά εικοσαριά χρόνια μετά. Όπως φαίνεται όμως το αδίκημα δεν έχει… παραγραφεί για τον πρώτο της μετά-Μαραντόνα εποχής που του έταξαν τον… θρόνο του Βασιλιά.
Τα ποτά και τα ξενύχτια
Τίποτα δεν ήταν το ίδιο για τον Burrito μετά από αυτό το τουρνουά και ας τράβηξε την καριέρα του από τα μαλλιά ως το 2012. Αμέτρητες καταχρήσεις, τεράστιο πρόβλημα με τον αλκοολισμό. Και ας στάθηκαν όλοι δίπλα του. Πρώτος από όλους ο –παγκόσμιος πρωταθλητής του 1978 κόντρα στους Ολλανδούς και- προπονητής του 1998 Ντανιέλ Πασαρέλα που ήταν εκείνος που τον ανακάλυψε και τον αγάπησε σαν παιδί του. Η λατρεμένη του Ρίβερ που κάθε τρεις και λίγο του έδινε μια νέα ευκαιρία για να τον μαζέψει από τις ασωτίες του. Ακόμη και ο ίδιος ο Ντιέγκο Μαραντόνα που έφτασε στο σημείο να τον καλέσει να φορέσει το εθνόσημο στα 36 του σε ένα φιλικό με την Αϊτή το 2010 για να έχει το «φινάλε» που του αξίζει με το εθνόσημο.
Αν τον είδες, έχεις την ανάμνηση ίσως του πραγματικού τελευταίου «10» παλαιάς κοπής στο υψηλότερο επίπεδο. Αν δεν τον είδες; Δεν ξέρεις τι έχασες. Μπορείς όμως να ρωτήσεις σχετικά τον ήρωα της Τρίτης. Τον δεύτερο πιο διάσημο Μπόνο αυτού του κόσμου. Τον ιπτάμενο τερματοφύλακα του Μαρόκο που έστειλε τους Ισπανούς στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου της Ντόχα με προορισμό τη Μαδρίτη. Φανατικός της Ρίβερ, ο γεννημένος στον Καναδά 31άχρονος τερματοφύλακας της Σεβίλλης. Και «τρελαμένος» σε τέτοιο βαθμό με τον Ορτέγκα που βάφτισε τον σκύλο του Άριελ. «Θα του στείλω την φανέλα μου από αυτό το παιχνίδι. Μου έστειλε και αυτός μια δική του από τα χρόνια της Ρίβερ, της οποίας είμαι μεγάλος οπαδός» αποκάλυψε στο TyC Sports πάνω στην τούρλα των πανηγυρισμών.
Άθελα του όμως έβγαλε από την ντουλάπα ένα… φάντασμα που οι Αργεντινοί ούτε να το σκεφτούν παραμονές του πρώτου προημιτελικού με την Ολλανδία έπειτα από 24 χρόνια. Ακριβώς πριν την φιλοδοξία ενός ημιτελικού με τη Βραζιλία (όπως τότε) που έχουν να συναντήσουν σε Μουντιάλ από το 1990.
Οιωνός ή εξαγνισμός; Ιδού η απορία…
