Σε μια νύχτα σαν αυτή, που δεν προέκυψε χώρος στη μαρκίζα ούτε για τον «εξωγήινο» Κιλιάν Εμπαπέ η ποδοσφαιρική συζήτηση έχει όνομα και επώνυμο: Λιονέλ Μέσι. Λογικό. Δίκαιο. Αυτονόητο.
Εκείνο το ένα ματς που ο καλύτερος των καιρών μας σαν άλλος Δον Κιχώτης περιπλανήθηκε μια ζωή για να το συναντήσει. Το άξιζε. Το πήρε. Τιμή του και καμάρι του.
Μόνο που δεν το κέρδισε μόνος του. Για 63΄ στον αγωνιστικό χώρο άλλος ήταν ο «τελευταίος χορός» που άφησε άφωνο ολόκληρο τον πλανήτη. Εκείνος… εκείνου που η ζωή τα έφερε έτσι να μην μείνει στην ιστορία ούτε σαν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Ροζάριο: Βλέπεις Άνχελ Ντι Μαρία, γεννήθηκες στην ίδια πόλη μερικούς μήνες αργότερα από τον Λιονέλ Μέσι. Και έμελλε να γίνει ο «Ρόμπιν» της Γκόθαμ Σίτι και του Μπάτμαν.
Ο Fideo (κάτι σαν «Φιδές» από το ψιλόλιγνο σουλούπι του) έπαιξε με το ζόρι στα τελευταία λεπτά της παράτασης με την Ολλανδία. Καθόλου με την Αυστραλία στους «16», καθόλου στον ημιτελικό με την Κροατία. Ακόμη και στη φάση των ομίλων έμεινε στο γήπεδο ολόκληρο ματς μόνο στο σοκ της πρεμιέρας από τη Σαουδική Αραβία.
Από εκεί ήταν που ξεκίνησε η «ειδική διαχείριση» από τον Λιονέλ Σκαλόνι: 69΄με το Μεξικό, 59΄με την Πολωνία. Έβγαλε ένα ολόκληρο Μουντιάλ με ένα… πόδι. Δεν γίνονταν όμως να χάσει και δεύτερο τέτοιον τελικό στην καριέρα του. Πολλώ δε μάλλον στο πιθανότατα τελευταίο ματς της καριέρας του με τους Γκαούτσος.
Έχασε σαν τραυματίας ημιτελικό και τελικό το 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας –εκεί που παρέα με τον Χαβιέρ Μασεράνο ήταν οι πραγματικοί ηγέτες της Αργεντινής-. Έχασε κάποτε την ευκαιρία λόγω τραυματισμού να αγωνιστεί και σε έναν τελικό Μουντιάλ Νέων στον Καναδά (2007) κόντρα στην Τσεχία.
Κανονική κατάρα την οποία βεβαίως με έναν τρόπο την ξόρκισε πέρσι στο Μαρακάνα: Νικητής του Κόπα Αμέρικα και μοναδικός σκόρερ στον τελικό με αντίπαλο τη Βραζιλία, στο ματς που έδωσε στην Αργεντινή την ευκαιρία να πιστέψει ότι μπορεί τελικά να της ανήκει και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Όπως και να έχει: Είναι ενδιαφέρον να μάθουμε κάποια στιγμή πως βρέθηκε το απόγευμα στο αριστερό άκρο της επίθεσης για να ζωντανέψει όλους τους εφιάλτες του Ζιλ Κουντέ και του Ουσμάν Ντεμπελέ. Διότι ως εδώ κάθε συμμετοχή του ήταν δεξιά, με το «ανάποδο» πόδι. Η ιστορία μάλιστα περιπλέκεται. Στην εντεκάδα που είχαν δηλώσει οι Αργεντινοί ήταν «μέσα» και ο Μάρκος Ακούνια, ο αριστερός μπακ με τα ατελείωτα ανεβάσματα. Όταν τον «άλλαξε» ο Λιονέλ Σκαλόνι με τον Νικόλα Ταλιαφίκο δόθηκε η εντύπωση ότι ο άσος της Σεβίλλης είναι νοκ άουτ. Τελικά όμως ήταν εκείνος που πήρε τη θέση του Ντι Μαρία στο 63΄.
Θέλησε η Αργεντινή να θολώσει τα νερά; Ήταν να παίξει κανονικά δεξιά ο Ντι Μαρία με τον Ακούνια να έχει τον αριστερό διάδρομο, αλλά «χάλασε» στο ζέσταμα. Όπως και να έχει ο Fideo ήταν απολαυστικός. Και ο πραγματικός MVP του τελικού αν ο Κιλιάν Εμπαπέ δεν έκανε μαζί τον «Κάλε» Ρουμενίγκε και τον Ρούντι Φέλερ στο φινάλε της κανονικής διάρκειας. Πριν κάνει τον Τζεφ Χαρστ στην παράταση.
Τελικά έμεινε να κοιτά από τον πάγκο. Και να συγκλονίζει κάθε φορά που η κάμερα γύριζε στο μέρος του και τον έπιανε να προσπαθεί με μια φανέλα να κρύψει τα δάκρυα του. Ήταν ο τελικός του Μέσι. Του Μπάτμαν. Λογικό. Δίκαιο. Αυτονόητο. Και έμελλε να γίνει και ο μεγαλύτερος στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
