Αν για τους νεότερους ο Πελέ αποτελεί «έναν μύθο που πέρασε στη σφαίρα της αιωνιότητας», για τους λίγο μεγαλύτερους, τους μεσήλικες αν προτιμά κάποιος, είναι «αυτός ο άγνωστος που άφησε το στίγμα του στο άθλημα». Οσο για τους ακόμη παλαιότερους, αυτοί κι αν είχαν μείνει άναυδοι με τα κατορθώματα του Βραζιλιάνου μάγου της μπάλας.
Τι ήταν όμως ο Πελέ; Ιδού μια πρώτη προσέγγιση μέσα από 10 μικρές ιστορίες.
1.Υπήρξε ο παίκτης που έδωσε υπόσταση στη φανέλα με το Νο10.
Πριν από αυτόν ήταν απλά ένας αριθμός. Μετά, μιλούσαν όλοι «για το νούμερο της φανέλας του Πελέ». Οποιος ποδοσφαιριστής είχε φήμη και αναγνωριζόταν ως εν δυνάμει κορυφαίος της ομάδας, ο …καλλιτέχνης της ενδεκάδας, απλά «καπάρωνε» το 10. Αυτόματα δε αποκτούσε και υπεραξία. Στο όνομα του Πελέ…
2.Ελάχιστοι θα ξεχάσουν από όσους βρέθηκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου την εμφάνιση του Βραζιλιάνου με τη Σάντος.
Η ομάδα του έκανε περιοδείες τα καλοκαίρια στην Ευρώπη δίνοντας φιλικά παιχνίδια και έτσι επισκέφθηκε και την Ελλάδα το ’61. Τον Ιούλιο εκείνου του έτους ο Ολυμπιακός νίκησε 2-1 τον Πελέ, έμεινε στην ιστορία η επιτυχία, ο δε Στράτος Παγιουμτζής σκάρωσε και τραγούδι που άρχιζε με το «Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που εσάρωσες τη Σάντος την ομάδα του Πελέ».
3.Η παράστασή του στο Μεξικό το ’70 θα μείνει στην ιστορία.
Η τηλεόραση είχε μπει στη ζωή μας και όλοι έπαιρναν μια γεύση από τον αξεπέραστο ποδοσφαιριστή. Μαζί με τους Τοστάο, Ζέρσον, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο και Κάρλος Αλμπέρτο, έφτιαξαν την πλέον θεαματική Βραζιλία και πανηγύρισαν την κατάκτηση του Μουντιάλ. Σαν σε σημάδι της μοίρας, ακριβώς 16 χρόνια αργότερα, ο άνθρωπος που ήταν πάντα ο έτερος πόλος στο «Πελέ η Μαραντόνα», έφθασε στα ουράνια της δόξας με την εθνική Αργεντινής.
4.Ο Πελέ ήταν ένας πρεσβευτής του ποδοσφαίρου.
Σε εποχές που ο όρος δεν ήταν ακριβώς κατανοητός, οι γνωρίζοντες αντιλαμβάνονταν το γκελ και την πέραση που είχε ο αξέχαστος άσος και εκμεταλλεύονταν τη δημοφιλία του. Με το αζημίωτο, ασφαλώς. Τρία χρόνια στον Κόσμο στις ΗΠΑ, στη χώρα με την ελάχιστη ιστορία στο άθλημα και που με …όχημα τον Πελέ θέλησε να κάνει άνοιγμα στο ποδόσφαιρο.
5.Οι διηγήσεις του Γιάννη Διακογιάννη.
Όταν άκουγες τον Ζανό να μιλά για τον Βραζιλιάνο, δίχως αμφιβολία σε γοήτευαν όσα εξιστορούσε. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του για το ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Τον είχε δει με τα μάτια του να ζωγραφίζει. Και άλλοι το έκαναν με τον τρόπο τους. Ο Κρόιφ. Ο Ντιέγκο. Ο Μέσι. Ο Ντι Στέφανο. «Όχι όμως σαν τον Πελέ και δεν χωρά σύγκριση», απαντούσε.
6.Ο …Γκάλης του ποδοσφαίρου.
Τι είχε ο Νικ όταν τον παρακολουθούσες να σημειώνει δεκάδες πόντους στα παρκέ του μπάσκετ; Αυτή την πλαστικότητα στις κινήσεις και το άλμα «που έμενε στον αέρα»! Πριν από τον Γκάλη το έκανε ο Πελέ στο ποδόσφαιρο. Όταν σηκωνόταν μάλλον …ξεχνούσε να προσγειωθεί. Με αποτέλεσμα να νικά τους αντιπάλους και χωρίς να είναι «πρώτο μπόι» να στέλνει με θεαματικό τρόπο τη μπάλα στα δίχτυα.
7.Το μεγάλο ερώτημα «γιατί δεν αγωνίστηκε στην Ευρώπη».
Δεν τον άφησε η Κυβέρνηση της Βραζιλίας; Τον θεωρούσαν κάτι σαν «εθνικό θησαυρό»; Ηθελε να αποτελεί τον γνήσιο εκπρόσωπο του ποδοσφαίρου της χώρας, τον «αιώνια δικό της»; Όλα αυτά μαζί. Αλλά ανεξάρτητα με την αναμφισβήτητη αξία του, ο Πελέ δοκιμάστηκε με τους καλύτερους αντιπάλους της εποχής μόνο φορώντας τη φανέλα της εθνικής του ομάδας και όχι λαμβάνοντας μέρος σε διασυλλογικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν μπορεί κάποιος αυτό να το προσπεράσει.
8. Σε όλες τις ψηφοφορίες, όλοι οι οργανισμοί τον κατατάσσουν στην κορυφή και τον έχουν ως «τον κορυφαίο των κορυφαίων». Δεν αποτελεί αυτό μια υπερβολή. Τα επιτεύγματά του …μιλούν από μόνα τους. Αλλά και οι αναζητήσεις για τα γκολ του παραμένουν. Όπως και η καταμέτρηση. Πάνω από 1000. Ναι. Μετρούσε γκολ και στις προπονήσεις; Κακίες. Το Μαύρο Διαμάντι είναι παντοτινό…
9.Επί σειρά ετών ήταν το πρόσωπο της Mastercard.
Το πρόσωπο του ποδοσφαίρου που ήταν ο Πελέ είχε ταυτιστεί με μια πιστωτική κάρτα. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Αλλά ώρες ώρες φάνταζε τόσο υπερβολικό και συνάμα ουδέποτε έκανε εκπτώσεις στις απαιτήσεις του ο Πελέ. Κοινώς, πουλούσε καλά τον εαυτό του. Οσο και όπου μπορούσε.
10. Ας μείνουμε και στον αριθμό 64.
Τόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Πελέ εμφανίστηκε στο (διεθνές) προσκήνιο. Εξι και πλέον δεκαετίες. Το όνομά του μοιάζει με την αόρατη γραμμή που ενώνει δεκαετίες, γενιές, ομάδες, εκδόσεις του ποδοσφαίρου. Και όλοι πασχίζουν να τον φτάσουν αλλά δεν το καταφέρνουν.
Τώρα θα κοιτά τους πάντες από ψηλά και θα χαμογελά. Τόσοι βγήκαν, κανείς δεν τον πλησίασε, δεν είναι φοβερό που παρέμεινε ο ίδιος ένα σημείο αναφοράς;
