Λες και βάζουν στοίχημα στον Ολυμπιακό ποιος παίκτης θα βγει μπροστά σε κάθε ματς. Χθες βράδυ κόντρα στην Εφές, ήταν ο Μιχάλης Λούντζης με τα ΜΜΕ (όχι μόνο τα ελληνικά) να εντυπωσιάζονται, εμείς οι δημοσιογράφοι να γράφουμε «κορώνες» για τον 12ο παίκτη του ρόστερ όπως συνηθίζουμε να βάζουμε ταμπέλες, ή για έναν παίκτη που μένει και εκτός 12άδας κάποιες φορές
Τα ίδια δεν λέγαμε (και γράφαμε) παλαιότερα για τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη και ίσως πιο πρόσφατα για τον Τζόρτζ Πάπας που χθες ήταν εκτός λόγω τραυματισμού ;
«Εσείς βλέπετε κάποιον ως 12ο παίκτη ή αναπληρωματικό ή λύση ανάγκης. Εμείς βλέπουμε κάθε παίκτη μας ως μια ισότιμη μονάδα ενός συνόλου» έθεσε σωστά τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων ο κόουτς Μπαρτζώκας θέλοντας απλά να υπενθυμίσει ότι ο κάθε παίκτης στην (κορυφαία αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη) ομάδα του έχει βασικό ρόλο είτε παίξει 40 λεπτά που δεν γίνεται ποτέ, είτε για λίγα δευτερόλεπτα.
Κόντρα στην δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές, ήταν η σειρά του Μιχάλη Λούντζη να αποδείξει το θεώρημα του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Ο 24χρονος άσος στο κορυφαίο παιχνίδι του στο υψηλότερο επίπεδο δεν είχε μόνο μια άψογη στατιστική με 13 πόντους και ατομικά ρεκόρ, αλλά έβγαλε κορυφαίες άμυνες απέναντι σε ένα παίκτη από άλλο μπασκετικό ανέκδοτο, τον Σέιν Λάρκιν εκ των κορυφαίων της Ευρώπης.
«Είπα από μέσα μου… μην πέσεις. Είναι τρομερός στον χειρισμό της μπάλας, θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί ο παραμικρός δισταγμός, ή στραβοπάτημα, του δίνει πλεονέκτημα» αποκάλυψε αργότερα στην κάμερα της Nova την αγωνία που είχε μέχρι να αρχίσει να τον μαρκάρει.
Είδατε εσείς κάποια αγωνία στα μάτια του ; Φυσικά όχι γιατί αυτό το έλυσε εσωτερικά και δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα στο μεγάλο αντίπαλο να δει φόβο στα μάτια του (όπως έβλεπε ο Γκάλης καλή του ώρα στα μάτια των αντιπάλων τους πριν τους βάλει και αυτούς μέσα στο καλάθι !).
Οι κομπάρσοι και το σύνολο
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο αριστούργημα που έχει φτιάξει (με τη συνδρομή φυσικά των αδελφών Αγγελόπουλων στο να του εκπληρώσουν τις επιθυμίες) δεν έχει ξεκάθαρους β’ αντρικούς ρόλους καθώς όλοι οι παίκτες νιώθουν την ίδια στιγμή κομπάρσοι που θα θυσιαστούν για το σύνολο αλλά και παράλληλα πρωταγωνιστές όταν μπουν, παίζοντας πάλι όμως για την ομάδα και όχι για τον εαυτό τους. Απλά μέσα από το ομαδικό παιχνίδι βγαίνει η ατομική τους εξαιρετική εμφάνιση πολλές φορές.
Η απουσία του Κώστα Σλούκα (που έλειπε όπως και οι Πίτερς και Πάππας) δεν ήταν απλά ένα κενό σε λειψανδρία, αλλά σε ένα βασικό γρανάζι δημιουργίας και εκτέλεσης στην ομάδα. Και όμως ο Ολυμπιακός είχε 24 ασίστ γιατί έχει μάθει – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν του λείπει πολύ ένας παίκτης – να ζει και να επιβιώνει ακόμα και με 1-2 σημαντικές απουσίες παικτών του.
Καθώς θυμίζει τη μακεδονική φάλαγγα ή τη ρωμαϊκή λεγεώνα, που όταν έχαναν κάποιο στρατιώτη έκλειναν μέσα και κάλυπταν άμεσα το κενό χωρίς να φαίνεται στον εχθρό και χωρίς να χάνουν τη δύναμή τους.
Αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με τους τίτλους και την επιτυχία καθώς πολλές φορές αυτοί κρίνονται στην λεπτομέρεια τους ενός σούτ, της μια άμυνας, ενός λάθους, μιας ατυχίας. Όμως το σίγουρο είναι ότι έχει βάλει τις βάσεις για να περιορίζει σχεδόν στο ελάχιστον τους εξωγενείς παράγοντες σε κάθε παιχνίδι. Και σίγουρα προσφέρει στον κόσμο του ποιοτικό θέαμα με το ΣΕΦ πλέον να είναι…μικρό
