Η Βασιλική Κόκκαλη βρισκόταν στο βαγόνι 3 και κατάφερε να επιζήσει. Δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών επιζώντες και συγγενείς θυμάτων μιλούν στην Deutsche Welle και τη Μαρία Ρηγούτσου.Η συνάντηση με την κυρία Βασιλική Κόκκαλη έγινε στο σπίτι της κόρης της σε ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης. Χειμαρρώδης και οργισμένη, με έναν λόγο σαφή και δομημένο. «Κανείς δεν μπορεί να με κοροϊδέψει εμένα, γιατί τα έζησα», λέει και συμπληρώνει με πικρία πως «μου στέρησαν μια μεγάλη χαρά που είχα: το διάβασμα». Η Βασιλική Κόκκαλη έχασε σχεδόν ολοκληρωτικά την όρασή της. Ακόμα, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τα πόδια της και τη σπονδυλική στήλη, ενώ καταστράφηκε το διάφραγμα στη μύτη. Παρόλο που βρισκόταν στο βαγόνι 3 την ώρα του δυστυχήματος και είδε και έζησε όσα τραγικά συνέβησαν εκείνο το βράδυ, δεν την κάλεσαν για κατάθεση. Παίρνοντας η ίδια την πρωτοβουλία και μέσω του δικηγόρου της ανάγκασε τις αρχές τελικά να την καλέσουν για κατάθεση.

Είμαι η Βασιλική Κόκκαλη, συνταξιούχος. Είμαι μία εκ των επιζώντων. Βρισκόμουν στο τρίτο βαγόνι. Ταξίδευα. Δεν καθόμουνα στη θέση στην οποία έγραφε το εισιτήριό μου. Είχα πάει λίγο πιο πίσω, γιατί βρήκα πρίζα για να φορτίσω το κινητό μου. Δεν πρόλαβα στην ουσία να καθίσω στο κάθισμά μου, έβγαλα το παλτό μου και ετοιμαζόμουν να πάρω την κόρη μου τηλέφωνο για να της πω ότι θα καθυστερήσουμε. Με το που ξεκινάει το τρένο, σε πολύ λίγο χρόνο, φεύγω με δύναμη στο απέναντι κάθισμα. «Τι είναι αυτό;», σκέφτηκα. Επανέρχομαι στη θέση μου. Δεν προλαβαίνω να ακουμπήσω την πλάτη μου. Έρχεται δεύτερο φρενάρισμα. Ξανά φεύγω πάλι μπροστά. Επανέρχομαι. Και τρίτο φρενάρισμα. Στο τρίτο φρενάρισμα έφυγα με το κεφάλι και βρέθηκα έξω στο χώμα, εγκλωβισμένη. Ήμουνα ανάσκελα, έβλεπα το βαγόνι που καιγόταν με τα παιδιά. Εγώ παρέμεινα εγκλωβισμένη εκεί, αλλά και άλλοι. Ήταν η Ιφιγένεια Μήτσκα, το κοριτσάκι από τα Γιαννιτσά. Κάποια στιγμή με ρώτησε «Θα βγούμε;». Λέω «κοριτσάκι μου, θα βγούμε, θα έρθει βοήθεια. Δεν μπορεί σε ένα τέτοιο δυστύχημα να μην εμφανιστεί βοήθεια». Εμένα ήρθαν δύο φοιτητές και με βοηθήσανε, τράβηξαν πράγματα, αυτοί με σήκωσαν. Άρχισα να ψάχνω το κινητό μου, γιατί ήταν σκοτάδι. Το βαγόνι είχε διαλυθεί εντελώς. Δεν υπήρχε. Στην ουσία δεν μπορούσες να περπατήσεις. Έφευγες με την κλίση που είχε πάρει, έφευγες κάτω… Έβαλα έναν φοιτητή και έσπασε το παράθυρο, το μικρό που είναι τελευταίο στο βαγόνι πίσω-πίσω και λέω θα τους βγάζουμε από δω, θα μείνω κι εγώ, δεν θα κατέβω, θα βοηθάω με τον φακό μου, κάτι άλλο δεν μπορώ να κάνω.

Πότε ήρθαν τα σωστικά συνεργεία;

Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν ήρθαν. Πρέπει να έμεινα 35 με 40 λεπτά μέσα στο βαγόνι. Μέσα στο βαγόνι δεν μπορούσες να πάρεις αναπνοή. Ήταν απίστευτη η οσμή. Δεν ήτανε μυρωδιά φωτιάς, δεν είχε να κάνει αυτό με τη συνηθισμένη φωτιά, με βαλίτσες που καίγονται, με πλαστικά, με καλώδια. Ήταν κάτι άλλο. Ήταν χημικό, δηλαδή ένιωθες να καίγεται το εσωτερικό σου. Ήταν απίστευτο. Κι επειδή εγώ έχω ήδη πρόβλημα με αλλεργίες στο αναπνευστικό από παιδί, έμεινα και έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο για να βοηθήσω με τον φακό. Έπαιρνα αναπνοή και το ξαναέβαζα μέσα. Δεν άντεχα άλλο. Κάποια στιγμή είπα: «Παιδιά εγώ τέλος, αν παραμείνω άλλα πέντε λεπτά, θα μείνω κι εγώ με τους υπόλοιπους εδώ μέσα».

Κάποια στιγμή όμως ήρθαν σωστικά συνεργεία, σωστά;

Όταν κατέβηκα εγώ, μετά από 40 λεπτά περίπου, κάτω από το βαγόνι, γιατί δεν άντεχα άλλο μέσα, με πλησίασε ένας ο οποίος φορούσε ένα παντελόνι με διακριτικά κάτω, φωσφοριζέ μπλε, μπλε με κίτρινο. Δεν είχε τίποτε μαζί του. Ούτε φορεία, ούτε εξοπλισμό. Τίποτε. Ένας. Αυτός λοιπόν ήρθε λες και πήγαινε εκδρομή, ας πούμε. Μου λέει «Να σας βοηθήσω να ανεβείτε στον δρόμο;». Λέω «Εμένα; Όχι». «Εγώ», λέω, «βγήκα, μπείτε μέσα. Μέσα υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχουν δύο, το λιγότερο τρεις επιζώντες, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι». Και το παράπονό μου ακόμη και σήμερα είναι ότι δεν υπήρξε βοήθεια. Εγώ μπορώ να δεχτώ, ας πούμε, ότι το δυστύχημα ήταν ανθρώπινο λάθος, να το πω κι έτσι, που δεν ήταν ανθρώπινο λάθος με όλες αυτές τις παραλείψεις, έτσι; Αλλά ας πούμε ότι αυτό ήταν ανθρώπινο λάθος, η συνέχεια; Αυτό το δυστύχημα ήταν ένα συνεχόμενο έγκλημα.

Και θέλω να πω και κάτι ακόμα πάνω σε αυτό. Έβγαιναν οι επιζώντες για να ανέβουν στον δρόμο από τη μεριά που ήταν οι γραμμές – κάποιοι βγήκανε και από την άλλη πλευρά από τα χωράφια – και οι διασώστες δεν κατέβαιναν να τους βοηθήσουν, τους πετάγανε σκοινιά να σκαρφαλώσουν. Μάλιστα κάποιος μου είπε ότι τους δίνανε και φορεία-σκαφάκια για να βάλουν πάνω τραυματίες. Τραγικό. Δηλαδή δεν κατέβαιναν αυτοί που έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους και κάνανε τη δουλειά τη δική τους οι φοιτητές. Δηλαδή τον ρόλο του διασώστη τον είχαν οι φοιτητές.

Κάνοντας τον απολογισμό τώρα, δύο χρόνια μετά, τι θα λέγατε; Πώς το βιώσατε αυτά τα δύο χρόνια;

Πάρα πολύ δύσκολα. Δεν μπορώ να διανοηθώ όλο αυτό που έγινε. Δεν μπορώ να διανοηθώ όλο αυτό που έγινε, με την έννοια του ότι άφησαν ανθρώπους να πεθάνουν αβοήθητοι. Αυτή η κοπέλα που ήταν δίπλα μου εγκλωβισμένη.

Γιατί το λέτε αυτό;

Θα σας πω. Αυτή η κοπέλα η οποία ήταν δίπλα μου εγκλωβισμένη, η Ιφιγένεια, και θα έχω και θα το λέω και θα το φωνάζω μέχρι να πεθάνω. Η κοπέλα ζούσε. Μπήκε ο φίλος της με ένα παιδί του Εμπορικού Ναυτικού και την απεγκλώβισαν από το σημείο που ήταν εγκλωβισμένη. Τράβηξαν λαμαρίνες. Το βγάλανε το κορίτσι και το πήγανε στα παράθυρα, εκεί που κατεβαίναμε εμείς. Αλλά επειδή ήταν πολύ μεγάλο το ύψος και η κοπέλα είχε χάσει τις αισθήσεις της, τη βάλανε δίπλα στα παράθυρα και ζήτησαν βοήθεια. Βγήκαν έξω και ζήτησαν βοήθεια για να την απεγκλωβίσουν. Μόνο που δεν πήγανε ποτέ. Η κοπέλα βρέθηκε δύο μέρες μετά. Γιατί να βρεθεί δύο μέρες μετά; Έπρεπε να πάει ειδική μονάδα. Πώς να βγάλεις ένα κορίτσι, το οποίο δεν έχει τις αισθήσεις του, από ένα παραθυράκι χωρίς εξοπλισμό, χωρίς τίποτε. Τέσσερα μέτρα ύψος από το σημείο που είχε γείρει το βαγόνι, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγεις από την άλλη μεριά του βαγονιού 3.

Από εκεί και πέρα το κράτος πώς σας βοήθησε; Είχατε ψυχολογική υποστήριξη; Είχατε οικονομική υποστήριξη;

Δεν είχαμε. Δεν είχαμε βοήθεια. Και όχι μόνο δεν είχαμε βοήθεια. Μας έχουν δημιουργήσει και ένα σωρό εμπόδια και προβλήματα. Γιατί δηλαδή εγώ προσπαθώ μήνες τώρα να πάρω γνωματεύσεις, να τις δώσω στον ανακριτή μήνες τώρα. Γνωματεύσεις για τον τραυματισμό μου. Προσπαθώ να πάρω γνωμάτευση από την ομάδα ψυχοθεραπείας που είχαμε. Εκείνο το βράδυ μας βλέπανε οι ειδικευόμενοι. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι είχα χτυπήσει στο κεφάλι και πολλά άλλα. Στα πόδια, στη σπονδυλική στήλη.

Ψυχολογική υποστήριξη δεν είχατε;

Είχαμε τους πρώτους μήνες. Αυτό, και έκριναν κάποια στιγμή στους πέντε μήνες, δεν θυμάμαι τώρα πέντε, πεντέμισι μήνες, ότι πλέον λήγει το πρόγραμμα. Δεν χρειάζεται άλλο αυτό και το σταματήσανε. Μετά ο καθένας μόνος του αν μπορεί να πληρώνει ψυχολόγο. Του δικαιολογούν μέχρι 200 ευρώ τον μήνα. Αλλά ρωτάνε αν έχουμε να τα δώσουμε, με τόσες υποχρεώσεις;

Ας πάμε τώρα στο κομμάτι το πιο νομικό. Πόσον καιρό μετά σας κάλεσαν για κατάθεση;

Δεν μας κάλεσαν ποτέ για κατάθεση. Είχαν καλέσει δύο μόνο από τους επιζώντες, με τους οποίους τύγχανε να είμαστε στην ίδια ομάδα ψυχοθεραπείας, αυτούς τους δύο. Και τέλος. Και ειδικά ας πούμε από το βαγόνι 3, που ήταν από τα πρώτα βαγόνια που θα μπορούσαν να πάρουν αξιόλογες μαρτυρίες, δεν καλέσανε κανέναν.

Πως ξέρετε ότι δεν τους καλέσανε;

Οι δικηγόροι βλέπουν τις δικογραφίες, δεν τους καλέσανε. Εγώ έμαθα ότι πάει να κλείσει εσπευσμένα ο φάκελος της προανακριτικής. Και 12 η ώρα τη νύχτα είπα στον δικηγόρο μου ότι εγώ θα δώσω κατάθεση. Όπως και να έχει δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση να μην δώσω κατάθεση. Δεν πήγα να τους πω ότι θέλω να καταθέσω. Πήγα σε ένα ίντερνετ-καφέ, γιατί δεν είχα ίντερνετ. Έκανα μία υπεύθυνη δήλωση, πώς το λένε, μέσω gov.gr, που θεωρείται επίσημο έγγραφο. Την έστειλα με e-mail το ίδιο βράδυ στον δικηγόρο και την επόμενη μέρα την πήγε ο δικηγόρος στον εφέτη ανακριτή, οπότε αναγκάστηκε μετά να με καλέσει.

Δηλαδή ήταν δική σας η πρωτοβουλία;

Ναι, ναι, ναι, όπως πρωτοβουλία ήταν και άλλων παιδιών, τα οποία ακόμη δεν τα έχει καλέσει για κατάθεση.

Γιατί; Πού το αποδίδετε αυτό;

Είναι αδιαφορία. Στο ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν κάτι. Ναι, το πιθανότερο είναι ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν κάτι.

Τι νομίζετε ότι προσπαθούν να συγκαλύψουν;

Δεν υπάρχει περίπτωση μια τέτοια έκρηξη, μια τέτοια φωτιά να οφείλεται ούτε σε λαδάκια που λένε αυτοί, ούτε σε οτιδήποτε άλλο. Και γιατί το λέω; Γιατί όταν κατέβηκα εγώ από το βαγόνι, τριάντα πέντε λεπτά μετά, ήρθε ένα παλικάρι, από το μπροστινό μέρος του τρένου. Το παλικάρι αποδείχτηκε ότι πέθανε μετά, στην πορεία. Γλίτωσε τις συγκρούσεις, γλίτωσε την πρώτη φωτιά. Έτρεχε από τα πρώτα βαγόνια προς το 3 πανικόβλητος και ζητούσε βοήθεια για το κορίτσι του. Έλεγε «Η κοπέλα μου έχει χτυπήσει σοβαρά στη σπονδυλική στήλη. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με, δεν είχε έρθει διασώστης», έλεγε. Δεν είχε έρθει διασώστης, δεν είχε έρθει κανείς. Γύρισε ξανά το παιδί πίσω τρέχοντας. Δεν είχε κάτι. Δεν φαινόταν να είναι τραυματισμένος.

Βγήκανε κι από το βαγόνι 2, βγήκανε κι από το βαγόνι 1, γλίτωσαν. Βγήκανε πάρα πολλοί άνθρωποι, γιατί άνοιξε τρύπα και πέρασαν από κάτω. Δηλαδή με τη σύγκρουση και με την έκρηξη που έγινε άνοιξε τρύπα κάτω στο πάτωμα και πέρναγαν από κάτω, και από το κυλικείο γλίτωσαν.

Αλλά αυτό που λέω τώρα είναι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήρθε, ζήτησε βοήθεια που απαιτεί κάποιον χρόνο αυτό για να διασχίσεις την απόσταση από τα πρώτα βαγόνια, να έρθεις πίσω. Ήρθε τρέχοντας και ζήτησε βοήθεια. Έφυγε, γύρισε πίσω. Επίσης τις πρώτες μέρες δεν ήθελα να βλέπω, δεν ήθελα να ανοίγω τηλεόραση, δεν ήθελα να έχω επαφή με το αντικείμενο και περίπου 10 μέρες μετά άνοιξα τηλεόραση και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τον άνθρωπο αυτόν στους νεκρούς, και μάλιστα απανθρακωμένο. Και λέω, «Δεν γίνεται ρε παιδιά», λέω στην κόρη μου, «όχι, όχι, όχι», της λέω. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάηκε, και αυτός τελικά βρέθηκε έξω από το τρένο μετά την έκρηξη.

Το καταθέσατε αυτό;

Όταν το είπα στον εφέτη ανακριτή, μου λέει «Όχι, τι είναι αυτά, είστε σίγουρη;». Όπως μου είπε και «με την Ιφιγένεια μιλούσες μαζί της, αλλά αυτή πέθανε», μου λέει «από συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα». «Όχι, δεν πέθανε από συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα», του λέω. «Τώρα, βγάλτε μου την ιατροδικαστική έκθεση της κοπέλας και πείτε μου από τι πέθανε; Έχω δικαίωμα να μάθω». Και όταν έβγαλε την ιατροδικαστική, μετά από μεγάλη πίεση, γυρίζει και μου λέει ότι πέθανε «από εσωτερική αιμορραγία». «Μπράβο», λέω, «την αφήσανε να πεθάνει; Τα θερμά μου συγχαρητήρια». «Εγώ», λέω, «ξέρω από τι πέθανε η κοπέλα». Δεν ήξερα τα αίτια, αλλά ξέρω σίγουρα ότι δεν πέθανε ακαριαία. Ξέρω σίγουρα ότι ζούσε δύο ώρες μετά. Και αν υπήρχε άμεση επέμβαση των σωστικών συνεργείων, η κοπέλα ίσως να ζούσε.

Μου είπατε κάποια στιγμή, εκτός ηχογράφησης, ότι τα συμπεράσματά σας βασίζονται στην κοινή λογική

Ποια είναι αυτή η κοινή λογική; Ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος που λέγαμε προηγουμένως πως ήρθε να ζητήσει βοήθεια για την κοπέλα του και ήταν ζωντανός και ο οποίος βγήκε από το τρένο, να βρεθεί απανθρακωμένος έξω από το τρένο ώρα μετά. Ναι, σίγουρα υπήρξε αναζωπύρωση, αλλά αυτή δεν μπορεί να την δημιουργήσουν τα έλαια σιλικόνης. Η λογική αυτό λέει.

Δύο χρόνια ταλαιπωρείστε αφάνταστα. Πού βρίσκετε αυτή τη δύναμη να μιλάτε και να παλεύετε έτσι;

Εγώ προσωπικά είμαι θυμωμένη. Απίστευτα θυμωμένη. Δεν μου έχει φύγει ο θυμός ούτε για πέντε λεπτά και δεν θέλω να μου φύγει. Θέλω κάποιος να πληρώσει γι’ αυτό. Δεν γίνεται δηλαδή να γίνεται κάτι τόσο τραγικό και να βγαίνουν να μας κοροϊδεύουν – γιατί μας κοροϊδεύουν. Ποιοι είναι αυτοί οι πολιτικοί; Δεν γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βγαίνουν στην τηλεόραση και να με κοροϊδεύουν, γιατί ήμουν εκεί, τα είδα, τα έζησα. Δεν μπορεί κανείς να με κοροϊδέψει.

Πώς σας κοροϊδεύουν;

Αυτό που μου κακοφαίνεται πιο πολύ είναι το γεγονός που λένε ότι δεν υπήρξε κανένα περίεργο υλικό. Είχε μια μυρωδιά ο χώρος. Τι να πω τώρα, πώς ήταν τα παλιά καθαριστήρια που έμπαινες μέσα και μύριζαν.. Ναι, αυτό το πράγμα 100-200 φορές πάνω. Δηλαδή πνιγόμουν, δεν μπορούσες να ανασάνεις.

Υπάρχει κάτι που θέλετε ιδιαιτέρως να ακουστεί μέσω της συνέντευξής σας;

Κάποια στιγμή, αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξει όλο αυτό, δηλαδή να υπάρξουν ασφαλείς συγκοινωνίες, να υπάρξει καλή κοινωνική ασφάλιση, οι επόμενοι θα είμαστε εμείς, ίσως τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε άλλο. Και ειλικρινά κάτι που είχα πει μετά το δυστύχημα και συνεχίζω και το λέω ακόμη είναι ότι ντρέπομαι. Ντρέπομαι, γιατί ανήκω στη γενιά των ανθρώπων που επιτρέψαμε σε όλους αυτούς να κάνουν τέτοια έκτροπα. Ντρέπομαι. Δεν κάναμε τίποτε. Δυστυχώς, δεν κάναμε τίποτε να προλάβουμε. Επαναπαυθήκαμε. Καθίσαμε στον καναπέ μας. Ωραίοι, άνετοι όλοι, κι εγώ μέσα. Αυτή την Ελλάδα θα κληροδοτήσουμε στην Ελλάδα.

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.