Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τον Μάιο του 2021, όταν η Καρολάιν Κράουτς βρήκε φριχτό θάνατο από τα χέρια του συζύγου της, στο σπίτι τους στα Γλυκά Νερά, με την κοινωνία να παρακολουθεί για μήνες σοκαρισμένη τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του αποτρόπαιου εγκλήματος.
Έκτοτε και ως τον στραγγαλισμό της Αΐντα από τον σύζυγό της, στις αρχές του τρέχοντος μήνα, μέσα στο φαρμακείο της στην Καβάλα, μεσολάβησαν άλλες 17 γυναικοκτονίες.
Έναν χρόνο τώρα, παρά το μελάνι που χύθηκε, τις αμέτρητες ώρες τηλεοπτικού αέρα που αφιερώθηκαν σε καθένα από αυτά τα στυγερά εγκλήματα, τα αναρίθμητα δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο, τις δεκάδες καμπάνιες ευαισθητοποίησης στα social media, τις πρωτοβουλίες της Πολιτείας για στήριξη των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, την προσπάθεια στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. να αποτρέψουν να χυθεί και άλλο αίμα (ποιος μπορεί να ξεχάσει τη συγκλονιστική περιγραφή των αστυνομικών που τον Δεκέμβριο του 2021, σε διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη, έσωσαν γυναίκα από το μαχαίρι που της είχε βάλει στον λαιμό ο σύντροφός της, μπροστά στα μάτια του παιδιού της), παρά τα βήματα που έγιναν για να καταπολεμηθεί η έμφυλη βία στη ρίζα της, το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά δεν καταφέραμε να σώσουμε κανένα από τα επόμενα θύματα.
Κάποιες από τις 20 γυναίκες που δολοφονήθηκαν συνολικά στην Ελλάδα από τον Ιανουάριο του 2021 έως σήμερα από συντρόφους τους – πρώην ή νυν – είχαν προλάβει να καταθέσουν ασφαλιστικά μέτρα.
Κάποιες είχαν εκμυστηρευθεί ότι ένιωθαν απειλή. Άλλες είχαν ειδοποιηθεί από το περιβάλλον του δράστη ότι πιθανότατα διέτρεχαν κίνδυνο και μερικές δεν πρόλαβαν καν να αντιδράσουν. Κάθε περίπτωση από τις 20 διαφέρει κατάτι από την προηγούμενη ή την επόμενη, εκτός από ένα σημείο που όλες έχουν κοινό: και τα 20 θύματα «έφυγαν» επειδή τόλμησαν να έχουν άποψη για το πώς θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στην ίδια χώρα που αγόρια και κορίτσια οκτώ ετών, μαθητές Γ’ Δημοτικού, το πρωί μαθαίνουν στο σχολείο για την ισότητα των φύλων και το απόγευμα επιστρέφουν στο σπίτι για να ακούσουν στα δελτία ειδήσεων φράσεις όπως «ανέβηκα πάνω της και την έπνιξα με το μαξιλάρι», «σκότωσα και τον σκύλο της για να γίνω πειστικός», «θόλωσα», «χάλασε η φάση», «τη σκότωσα γιατί ήθελε να με χωρίσει» ή «τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα».
Αλυσίδα
Υπάρχουν συγκεκριμένοι κρίκοι σε αυτή την αλυσίδα αίματος και παραλογισμού και όλοι έχουν έναν σημαντικό ρόλο να παίξουν για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της έμφυλης βίας και να απαλλαγούν τα σημερινά παιδιά από αμαρτίες του παρελθόντος: Η ελληνική οικογένεια, που θα πρέπει να μεγαλώνει ανθρώπους και όχι κορίτσια και αγόρια.
Η κοινωνία, που θα πρέπει να νοιάζεται και να δρα όταν ακούει κάτι. Το σχολείο, που θα πρέπει να συζητά τακτικά με γονείς και παιδιά, όλους μαζί και χωριστά με τον καθένα. Οι Αρχές, που θα πρέπει να επιμένουν περισσότερο σε κάθε καταγγελία.
Τα ΜΜΕ, που θα πρέπει να αφιερώνουν χρόνο και χώρο σε αυτές τις υποθέσεις μέχρι να εκλείψουν. Οι ειδικοί ψυχικής υγείας, που θα πρέπει να διεκδικήσουν κεντρικότερο ρόλο στη ζωή των πολιτών. Το κράτος πρόνοιας, που θα πρέπει να χτίσει δομές που πραγματικά προστατεύουν τα θύματα.
Η Δικαιοσύνη, που θα πρέπει να τιμωρεί τους θύτες οι οποίοι ενίοτε σκοτώνουν δεύτερη φορά τα θύματα (με ισχυρισμούς όπως «η Καρολάιν με χτυπούσε») με τις απολογίες τους. Η Πολιτεία, που θα πρέπει να επανεξετάσει τις ποινές όπως και όλο το λεκτικό πλαίσιο που αναπαράγει τα στερεότυπα τα οποία γεννούν την έμφυλη βία.
Και τέλος, οι θύτες, που θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δυνατός δεν είσαι όταν ασκείς σωματική βία αλλά όταν αποδέχεσαι την άρνηση, προχωράς, συγχωρείς, αγαπάς, σέβεσαι και τιμάς τον σύντροφό σου και τις επιθυμίες του.
