Θα μπορούσε ο βελονισμός να βοηθήσει τους ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου;
Και πόσο πραγματικά είναι τελικά τα αποτελέσματά του;
Οι δυσκολίες στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων οδηγούν τους ειδικούς στη διερεύνηση εναλλακτικών τρόπων να αντιμετωπίσουν οι ασθενείς τον πόνο που νιώθουν, ανεξάρτητα από τις διαθέσιμες θεραπείες.
Τώρα, κινέζοι ερευνητές από τέσσερα Πανεπιστήμια της χώρας, του Πεκίνου, της Τζινάν, της Τιαντζίν και της Τσενγκντού, και οι οποίοι ειδικεύονται στην παραδοσιακή ιατρική, θέλησαν να διερευνήσουν την επίδραση του βελονισμού σε ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου με αντικειμενικό τρόπο.
Η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό JAMA αποτελεί «πιλότο» που ελέγχει τη σκοπιμότητα και ασφάλεια του εγχειρήματος, ενόψει εκτεταμένης μελέτης για την εφαρμογή του βελονισμού στη συγκεκριμένη πάθηση.
Οι ερευνητές διάλεξαν 90 ασθενείς με την πάθηση και τους χώρισαν σε τρεις ομάδες.
Στις δύο ομάδες έγινε βελονισμός σε ειδικά και μη ειδικά σημεία, ενώ στη δεύτερη δεν χρησιμοποιήθηκαν πραγματικές βελόνες, αλλά υλικά με στρογγυλεμένη μύτη που δεν διαπερνούσαν το δέρμα.
Πραγματικές και μη βελόνες, κολλήθηκαν στα σημεία επαφής με το δέρμα, σε όλους τους συμμετέχοντες για να μην υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση από τους ασθενείς.
Στην παρούσα φάση ο σχεδιασμός της μελέτης περιέλαβε δύο εβδομάδες ελέγχου, τέσσερις εβδομάδες θεραπεία και 8 εβδομάδες μετέπειτα παρακολούθηση. Τα αποτελέσματα των 3,5 μηνών παρακολούθησης των ασθενών συγκεντρώθηκαν τον Μάρτιο του 2021.
Οι ασθενείς ήταν ηλικίας 18-75 ετών, με ευερέθιστο έντερο που ως πρωταρχικό σύμπτωμα είχε τη διάρροια, ενώ το αίσθημα πόνου ήταν μέτριας προς χαμηλής έντασης.
Οι ασθενείς έκαναν μισάωρες συνεδρίες τρεις φορές την εβδομάδα σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων, ιδανικά μέρα παρά ημέρα. Οι βελονιστές ήταν πιστοποιημένοι και είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί.
Στους ασθενείς της πρώτης ομάδας με τα συγκεκριμένα σημεία βελονισμού, τοποθετούνταν 6 βελόνες, οι πέντε στα προκαθορισμένα σημεία και για την τελευταία υπήρχε η επιλογή τριών εναλλακτικών σημείων.
Στους ασθενείς της δεύτερης ομάδας, οι βελονιστές έπρεπε να διαλέξουν έξι διαφορετικά σημεία από εκείνα που χρησιμοποιούσαν στους ασθενείς της πρώτης ομάδας.
Στους ασθενείς της τρίτης ομάδας, επιλέχθηκαν σημεία που δεν είχαν καμία σχέση με τους μεσημβρινούς ή τα σημεία βελονισμού. 
Οι ασθενείς κλήθηκαν να σταματήσουν οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή ακολουθούσαν για την πάθησή τους και ως φάρμακο επείγουσας ανάγκης χρησιμοποιήθηκε η λοπεραμίδη για τη διάρροια.
Οι ερευνητές έλαβαν υπόψιν τους ότι οι συστάσεις του Αμερικανικού Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων ορίζουν ως αποδεκτή τη μείωση του πόνου κατά 30% και κατά 50% μείωση στις ημέρες της εβδομάδας με διάρροια.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, ικανοποιητική ανακούφιση είδε το 64,3% των ασθενών της πρώτης ομάδας με τα προκαθορισμένα σημεία βελονισμού, το 62,1% της δεύτερης ομάδας με τα λοιπά σημεία του βελονισμού, αλλά και το 55,2% της τρίτης ομάδας, όπου όχι μόνο δεν επιλέγονταν σημεία βελονισμού, αλλά και δεν είχαν χρησιμοποιηθεί και οι απαραίτητες βελόνες.
Το γεγονός ότι τα αποτελέσματα ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους, τόσο για τις ομάδες του βελονισμού, όσο και για την ομάδα ελέγχου, προβλημάτισε τους ερευνητές, οι οποίοι όμως παρατήρησαν ότι το φαινόμενο της επίδρασης του placebo αποτελεί όχι μόνο μέρος της θεραπείας με βελονισμό στο ευερέθιστο έντερο, αλλά και στις κλινικές μελέτες. Ταυτόχρονα ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν μικρός, ενώ ασφαλέστερα αποτελέσματα θα προέκυπταν αν οι συνεδρίες αυξάνονταν σε 16, με χειρισμό των βελόνων ανά 10λεπτο στις μισάωρες συνεδρίες.
